Jason Reitman, kanadyjski aktor, reżyser i scenarzysta urodzony w dniu 19.10.1977 r., syn aktorki Geneviève Robert oraz Ivana Reitmana reżysera i producenta takich filmowych przebojów jak „Pogromcy Duchów”, ”Pogromcy Duchów II”, gdzie w roli aktora wystąpił m.in. Jason Reitman, „Bliźniacy” czy też „Gliniarz w przedszkolu”. Z uwagi na tą okoliczność wydawałoby się, że naturalną konsekwencją będzie to, że syn pójdzie tą samą drogą, co ojciec tzn. swoje preferencje reżyserskie skieruje w stronę kina komercyjnego. Na szczęście tak się nie stało. Jason Reitman odrzucił m.in. dwukrotnie wyreżyserowanie filmu „Stary gdzie jest moja bryka”. Aż pięć lat czekał na swój debiut, gdy w 2005 r. zdecydował się wyreżyserować film „Dziękujemy za palenie” na podstawie kontrowersyjnej powieści Christophera Buckleya, pod takim samym tytułem. Kolejne jego filmy to „Juno” – rok 2007 oraz „W Chmurach” – rok 2009 r. Za oba te filmy dostał nominację do Oskara w kategorii najlepszy reżyser. Cechą charakterystyczną wszystkich jego filmów, wokół której skupia swoją uwagę jest szeroko pojmowana „wolność jednostki”. Jason Reitman jako gorący zwolennik libertarianizmu uważa, że każdy człowiek jest wyłącznym posiadaczem swojego życia. W związku z tym każda jego decyzja musi być uszanowana przez otoczenie, pod warunkiem że nie wyrządza krzywdy innej osobie. Zgodnie z hasałem: „twoja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się moja”. Ta okoliczność, oraz fakt, że w swoich filmach do podejmowanych tematów podchodzi w sposób przewrotny, nie konwencjonalny powoduje, że uważany jest za jednego z odnowicieli amerykańskiego kina społecznego. Jason Reitman pracuje także dla telewizji kręcą reklamówki dla takich firm jak BMW, Burger King czy Nintendo, czy też jeden epizod serialu „Son of the beatch”, będącego parodią „Słonecznego patrolu”. Warto także odnotować, że w 2006 r. wraz z Danielem Dubieckim, założył firmę produkcyjną "Hard C Productions".
Podsumowując należy powiedzieć, że reżyser ten, mimo tego, że jego naturalnym środowiskiem pracy jest „Fabryka Snów” nie do końca utożsamia się z jej paradygmatami. Z drugiej strony jego filmów nie można także zaliczyć do tzw. „kina ambitnego”, ciężkiego w odbiorze. Wydaje się, że balansuje on pomiędzy tymi dwoma nurtami. Tym bardziej, że pod płaszczykiem lekkiego, przyjemnego w odbiorze filmu kryje się głębsza refleksja nad ludzkim życiem i wyborami przed jakimi staje człowiek.